Vrijdag 16 juli 2021

 De day after!

Vannacht was nog geen rustige nacht. Elke keer als ik wakker was, dacht ik terug aan gisteren. Het dringt nog steeds niet goed tot me door dat mijn moeder er echt niet meer is. Of is het dat het goed is, dat mijn moeder nu is waar ze zo graag naar toe wilde. Het zal langzaam aan wel tot me door gaan dringen. 

Toen ik wakker werd moest ik gelijk denken aan mijn familie, zij gaan vanmorgen de kamer van mijn moeder leeghalen. Raar hoor, tot gisteren lag mijn moeder nog op haar bed in haar kamer en nu......na vandaag is haar kamer al leeg🥲.

Zojuist de podcoast geluisterd van Eerstdit.nl.  Het bijbelgedeelte was uit Deuteronomium 9: 1-7. Laten we ons lijden door angst? Als we de Here in ons leven kennen, hoeven we niet bang te zijn. Hij gaat voor ons uit als een verterend vuur. We hebben een keuze: Angst toelaten in ons leven of vertrouwen op de belofte van God. Hoogmoed speelt soms ook een rol in ons leven. Als alles goed gaat in je leven, moet je niet denken: o wat ben ik toch goed. Dat het onze verdienste is. Het is niet onze verdienste. We moeten zegen niet verwarren met recht. Hoogmoed is een grote valkuil. Als je hoogmoed toelaat in je hart  en in je leven dan denk je dat het door jou komt dat alles goed  gaat. Het is de Here die je zegent. Dit is geen verdienste, maar genade. Hoe kom jij weer op de weg van bescheidenheid en vertrouwen? Geef je volledig over aan God en Zijn genade.

Het is een rare dag vandaag. Er gaat van alles door mijn hoofd, dingen die goed gegaan zijn. Dingen die ik zo graag anders had gewild, maar blijkbaar niet lukte. Ik moet het loslaten. We hebben ons best gedaan. Mijn fysiotherapeut/vriendin kwam vanmorgen. We hebben alles van de afgelopen dagen nog een keer de revue laten passeren. En ze heeft mij behandeld, wat hard nodig was.

Daarna zijn we gaan eten. Tussen de middag nog even met mijn zusje gebeld hoe het leegruimen van de kamer was gegaan. Ik moest het vanmorgen echt loslaten. Normaal zouden wij ook geholpen hebben natuurlijk. Na het telefoongesprek was mijn hoofd zo vol, dat slapen in de eerste instantie niet lukte. Het was één gegons in mijn hoofd van wat als, of misschien toch? Maar op een zeker moment ben ik toch in slaap gevallen gelukkig. Het was maar kort, maar misschien net lang genoeg om weer een beetje bij te komen.  Toen ik net wakker was, belde mijn nichtje, waar we ook weer even de dag van gisteren mee hebben doorgepraat. Zo blijft alles natuurlijk wel heel levend. Maar soms zou ik mijn hoofd stil willen zetten.

Zojuist gegeten, onderwijl het journaal gekeken met de afschuwelijke beelden van de overstromingen in Duitsland, België en Nederland. Zo erg allemaal. Een man stond te huilen, hij zei: 3 jaar geleden deze zaak begonnen, eerst zijn zaak verbouwd, toen kwam corona en net nu we dachten we kunnen weer een beetje gaan opbouwen, nu kwam het water. Je kunt je er niets bij voorstellen hoe afschuwelijk het voor die mensen moet zijn. Na het eten ben ik gaan puin ruimen op mijn slaapkamer, daar had ik de laatste 10 dagen maar van alles neer gegooid, kleding, papieren etc. 

De quilt die ik mijn moeder 4 jaar geleden gegeven heb om op haar bed te leggen in haar kamer in het verzorgingstehuis hangt buiten te wapperen aan de lijn. Hij mag nu weer op mijn bed, nadat hij 4 jaar gelogeerd heeft bij mijn moeder. Ook de laatste week toen ze opgebaard lag, lag de quilt over haar heen. En nu gaan we rusten.