Maandag 6 december 2021

 Wat gaat de tijd toch hard. Ik zie dat het al weer een week geleden is dat ik geschreven heb. Vorige week is mijn adrenalinestoot uit mijn lijf verdwenen. Ik had zo gehoopt dat ik deze energie mocht houden, maar helaas. Mijn lichaam voelt volledig uitgeput. Ik probeer met de beademing weer wat bij te tanken. Het praten gaat slecht als ik zo moe ben,dat vind ik vooral heel moeilijk. Ik bid dat mijn spraak voorlopig nog mag houden.

Vorige week viel er ook van alles uit mijn handen. Ik dacht o help niet mijn handen. Het is toch zo'n rotziekte. Ik merk het nu meer dan toen Nel er nog was. Het delen als iets eng was of moeilijk, dat hielpal. En de nuchtere kijk van Nel op dingen was ook heel fijn.

Ik kwam er vorige week ook achter dat er soms wel heel veel mensen per dag hier in huis komen. Ik ben super dankbaar voor alle hulp, maar het kost ook heel veel energie. Ik moet dingen nog verder gaan regelen, zoals iemand voor de huishouding en het warme eten. Maar ik heb mijn handen al vol aan alle dingen die ik moet regelen vanwege het overlijden van Nel. Mijn hoofd lijkt wel een zeef. Ik onthoud niets, daar heb ik zo'n handig schriftje voor. Als ik iets bedenk, gelijk opschrijven. De thuiszorg elke dag 2x vind ik ook nog wel een dingetje. Die kousen aan en uittrekken oké, maar dat douchen pffff dat vind ik nogal wat. Allemaal lieve mensen, geen commentaar hoor. En dankbaar dat ze kunnen komen. Maar het is allemaal loslaten van wat ik eerder zelf nog kon. En dat kost ook veel hartepijn.

De eerste weken na de begrafenis van Nel hoefde (of kon ik door de medicijnen niet huilen). Zaterdagavond hebben we met familie vam Nel Sint gevierd. Ik heb haar daar zo gemist. Ik zocht haar steeds, maar ze was er niet. Zo raar, je weet dat ze er niet kan zijn. Ik zag haar foto op de open  haard staan en toch keek ik af en toe door de kamer, waar is Nel. We hebben ook een paar huilmomenten gehad. Ik had voor de nichtjes de ringen van Nel schoon laten maken, gedichtje erbij , en ze mochten alle 5 een ringetje uitzoeken. Dat was huilen natuurlijk. Toen kreeg ik een prachtig armbandje van de meisjes.

Dat was weer huilen, en toen kregen de vrouwen allemaal een ster, met het lied van Nel erop: Zie ik sterren aan de Hemel staan erop. Het was mooi dat we op deze manier ook met Nel bezig konden zijn. Maar toen ik thuis was later miste ik haar nog meer. Niet even samen napraten over de fijne avond. Dat we zo blij zijn met de meiden. Ze zijn zo lief voor mij, en bezorgd. Daar ben ik zo blij mee. Ik houd zielsveel van hen❤.

De nacht van zaterdag op zondag was een ramp. De hele nacht werd ik geplaagd door spasme. Mijn masker van de beademing was constant aan het blubberen. En ik moest vroeg wakker worden voor de thuiszorg. Klinkt niet fijn hè? Nou dat was het ook niet😉. Ik heb 2x naar de dienst gekeken. Ik weet dat het 'smorgens over Gideon ging. Maar verder kan ik het niet onthouden. Ik moest vaak huilen. En ik schrok van de gedachte dat ik soort boos ben op Nel dat ze weg gegaan is. Jaja ik weet dat dit raar is, vind ik ook. Maar vanmorgen zei een vriendin tegen me dat het erbij hoort. Ik vond het vreselijk, maar ik dacht: je hebt me hier alleen achter gelaten. Ziek zijn is al zwaar genoeg, en jou kan ik daar helemaal niet bij missen. Ik gun haar het leven bij Christus, en Nel kon niet verder leven. Maar ik mis haar zo.😭😭

Vannacht heb ik wonder boven wonder aardig goed geslapen, maar 4 of 5 x wakker geworden.

Maar mijn tranen zaten nog steeds erg hoog. Er kwam iemand van de thuiszorg die veeemd voor me was, dus heb ik me groot gehouden. Maar daarna kon ik niet meer stoppen met huilen. Ingrid kwam om 10 u om voor mij te poetsen, ik zei doe maar niet aardig, anders moet ik weer huilen. Maar ik moest toch weer huilen. En dat duurde nog wel een tijdje. Ik moest naar de notaris, dus mijn tranen moesten stoppen en dat ik gelukt. Maar vanmiddag gingen ze weer vloeien. Het water aan de Zuidelijke Dwarsweg is 1 meter hoger geworden deze dagen. O ja ik trok vanmorgen onder het huilen een mooie tekst uit Jesaja 43:10 waar de Heer zegt: Ik zal je helpen en ondersteunen. Dat vind ik dan weer een groot wonder. Met dank aan mijn Pappa! Als God me niet zou helpen, dan was ik nergens.