Zondag 23 januari 2022

 Hallo lieve boglezers!

Ik wil even laten weten dat ik er nog wel ben hoor. Maar van schrijven komt even niets omdat ik zo erg moe en benauwd ben, dat daar al mijn energie naar toegaat. Ik ga Nel met de dag meer missen. Er zijn zoveel dingen die ik niet goed kan en met Nel was dat alles toch iets makkelijker. Al is dat natuurlijk niet waarom ik haar mis. Soms wel, zeg ik eerlijk. Van de week gooide ik tot 2 x toe een volle beker koffie om. Een bende van jewelste, over de tafel, mijn nieuwe agenda enz. Ik kon het zelf met geen mogelijkheid opruimen. Toen de buurvrouw maar gebeld. Zo lief dat ze wilde komen. De tweede keer was het in de kamer, 2 dagen later. Ik durfde niet opnieuw te bellen. Toen heb ik het zelf opgeruimd met als gevolg dat ik volledig uitgeput was en mijn bezoek van die middag moest afbellen.

Inmiddels heb ik de volledige lichamelijke verzorging aan de thuiszorg moeten overgeven, gewoon omdat mijn energie 0,0 is. De eerste week vond ik het vreselijk, maar nu raak ik er aan gewend. En het  scheelt me echt energie. Ik ben nog wel moe, maar niet zo erg als dat ik hetzelf doe. Samen met een vriendin heb ik een paar weken geleden nagedacht hoe ik meer structuur in mijn leven kan aanbrengen. Nou dat is aardig gelukt. Op maandagmorgen komen er 2 vrouwen (elke week andere) poetsen, ik laat maaltijden komen via uitgekookt.nl, en ik probeer 1 bezoek per dag te doen. Nu omdat de thuiszorg zo laat bij mij is, vraag ik mensen te komen lunchen of aan het eind van de middag.

De thuiszorg zijn allemaal schatjes, ik voel me veilig bij hen. Alleen zit ik 's morgens aan het eind van hun route en 's avonds aan het begin. ' s middags slaap ik 2 u,  al met al ben ik 4,5 u aangekleed per dag. Gisteren een gesprekje gehad met mijn EVVer ( eerste verantwoordelijk verzorgende). Met ingang van morgen wordt het als het goed is aangepast.

Gisteren ben ik na 1 januari weer eens buiten geweest. Samen met Sophie een rondje gedaan. Ik moet iets gaan verzinnen, hoe ik zelf naar buiten kan gaan als het beter weer wordt. Want ik mis soms de frisse lucht. Er zijn mensen die hebben aangeboden om als het mooi weer is met me te gaan lopen. Maar ik ben zo dom dat ik dat vergeet te vragen.

De maaltijden zijn meestal lekker en soms kookt er een vriendin of komt er een vriendin eten. Dat is erg gezellig.

Ik merk aan mijn lijf dat ik wel roofbouw gepleegd heb op mijn lijf tijdens de zware weken rond Nels ziek zijn en overlijden. Ik sleep soort mijn benen voort en de benauwdheid is vooral akelig. Ik ga me vaker verslikken of ik kan iets niet doorslikken b.v. cake of witbrood.  De dingen die nu minder goed gaan, hoop ik dat die nog weer wat herstellen in de loop van de tijd. 

Mijn hoofd blijft nog een zeef, het lijkt wel of er watten inzitten. Ik ben elke dag dankbaar voor de hulp van engelen in mensengedaante die God me stuurt. Ik lees vaak iets wat precies die dag mij weer helpt om verder te gaan. Ik ben blij en ik deel dat graag met andere mensen. Van de week had ik een gesprekje met een thuiszorgmedewerker die niet gelovig was opgevoed en zij zei: het kan toch niet zo zijn dat dit leven ophoudt als we sterven. Maar ja hoe weet je dat? Ik zei:  het staat in de Bijbel, en ik zou me geen raad weten wat ik zou doen als ik niet wist waar Nel was, en dat zij het nu goed heeft. Zij mag leven als de bruid van Christus.