Maandag 28 februari 2022

 Wat gaat de tijd toch snel. Soms denk ik: waar blijft de tijd. Mijn dagen zitten soms vol met mezelf. Hoe leg ik dat uit? 🤭 Ik ben soms zo druk met thuiszorg, bezoek en dingen die ik toch zelf wil doen. Een week is zo voorbij! Ik vind het heel bijzonder dat ik nog bijna elke dag iemand op bezoek krijg. 

Inmiddels is het 21 weken geleden dat Nel ons huis uit ging met de ambulance. Ik merk dat, dat moment elke maandag terug komt. Op donderdag haar sterfdag en de dag van haar uitvaart, denk ik nooit aan. Of iemand moet mij appen met het is nu zolang geleden dat Nel overleed. Maar zelf denk ik er niet aan. Maar die maandagmiddag staat in mijn geheugen gegrift. Die herbeleef ik heel vaak. Ik ben al op het plekje gaan zitten waar Nel altijd zat, want ik zag haar elke keer dat infarct krijgen. En ik moet zeggen dat dit niet fijn was om te zien.

Verder vind ik dat mijn gezondheid op dit moment achteruit gaat. Ik ben heel erg stijf, en het lopen is moeilijk. Het kost me veel energie, en ik vind het moeilijk te verwerken. Ik hoop nog steeds dat het door het rouwen komt, dan is er misschien nog wat herstel mogelijk.  Ik slaap goed, nu ik baclofen heb tegen de spasme. Maar ik heb het idee dat die spasmen er toch zijn. Want als ik wakker word, lig ik als een plank zo stijf in bed. En voordat ik dan weer een beetje los komt duurt heel lang. En mijn tanden staan in mijn verhemelte. Dat zegt genoeg.

De afgelopen weken hebben 3 verschillende mensen me geadviseerd om me te laten inschrijven voor een verpleeghuis. Hoezo? Volgens mij kan dat niet eens, maar waarom nu al? Ik wil daar nog niet aandenken, laat staan dat ik het wel doen. Vanmorgen een gesprek gehad met de hoofdwijkverpleegkundige. Zij adviseerde me om eens te gaan kijken bij het CAK voor een WLZ indicatie. Want met die indicatie kunnen zij mij alle zorg geven die ik nodig heb. Dus geen verpleeghuis? Nee joh, zei ze, terwijl ze altijd netjes u tegen me zegt. Terwijl ik al 3 maanden bezig ben om ze te leren jijen en Corrie te zeggen in plaats van mevrouw. Pfff dan voel ik me zo oud. Ik mis Nel op de momenten van keuzes maken heel erg. Anders heb je het er samen over en nu maalt het maar in mijn hoofd. Tot ik het zat word en dan bid ik: Heer neem toch aub deze gedachten weg, want ik kan er nu niets mee.

Vorige week heb ik een hoog laag bed gekocht. Je kunt ook zo'n bed huren of krijgen, maar dan heb je zo'n ziekenhuis bed. Nou daar kan ik nog lang genoeg inliggen denk ik dan. Nu krijg ik een mooi bed in een jeanskleur. Een speciaal matras voor mensen met een spierziekte. Ik ben heel benieuwd. Het komt al op 30 maart. 

De thuiszorg heeft me de laatste drie avonden op bed geholpen. Dat scheelt me heel veel energie. Maar als ze vroeger dan 22 u komen dan vind ik het te vroeg. Dus vanavond mag ik het zelf doen, want ze komen om 21.30 u.

Ik merk wel dat sommige mensen niet snappen hoe het is om een spierziekte te hebben. Van de week zei iemand: waarom doe je dat niet zelf. Ik dacht ( maar zei het niet) je moet eens weten hoe graag ik het zelf zou willen doen, maar ik kan het niet of heb er de energie niet voor. Soms vind ik dit nog steeds moeilijk, en dan probeer ik het uit te leggen. Maar het valt niet uit te leggen. Pffff moeilijk!

Lieve mensen dankjewel voor het lezen! Gods zegen toegewenst. Waar zouden we zijn zonder Hem. Ik nergens, door Zijn kracht kan ik verder.

O, ja vonden jullie het de laatste drie dagen ook zo heerlijk dat☀️🌞?❤😘