Vrijdag 7 oktober 2022
Misschien schreef ik het in de vorige blog ook al, maar wat gaat de tijd snel. 19 September was mijn laatste schrijven, ik dacht dat het vorige week was🙈.
Er gebeurd nog steeds genoeg hier, het is echt nooit saai. Maar dat schreef ik eerder ook al, ik moet niet in herhaling vallen.
Maandag 19 september was de 2de ochtend vam de rouwgroep. Het is een waardevol gebeuren. Ik vind het ook moeilijk dat er een vrouw bij is waarvan haar man al 5 jaar geleden overleden is en het verdriet nog zo aanwezig is. Zo niet verwerkt, merk ik. Maar is het iets wat je kunt verwerken? Ik denk het niet. Die pijn die ze noemt is zo herkenbaar.
Dinsdag 20 sept.kwam een vriendin gezellig op de koffie. En 2 mannen kwamen de tuin doen. Echt een eerbetoon aan alle mannen die deze zomer voor onze tuin gezorgd hebben. Nel zou er trots op zijn. En ik ben echt blij, want ik heb er echt 0 verstand van.
Woensdag kwam Sophie aan het eind van de middag om te koken en me te helpen spullen in te pakken die ik mee moet nemen omdat ik komend weekend wegga met 2 vriendinnen. Als ik weg ga moet ik zoveel medische dingen meenemen zoals catheterspullen, beademingsmaterialen etc en dit alles voor als er iets stuk gaat. Alleen van die dingen had ik al een koffer vol. We aten met z'n drieën die avond, wat erg gezellig was.
Ook ben ik vandaag begonnen met de klysma. Ik was heel zenuwachtig. Maar het viel alles mee. Ik krijg de klysma op bed, en dan kan ik het goed ophouden tot ik bij de wc ben. Pffff dit is echt wat minder genant dan dat de thuiszorg mij💩moet opruimen. Voorlopig 3x per week.
Ik heb me van alles in mijn hoofd gehaald voor dit weekend weg. Hoe moet het gaan. Het is toch niet leuk voor mijn vriendinnen dat er 2x per dag thuiszorg moet komen. En ik kan bijna niets doen, dan komt alles op de vriendinnen neer. Totdat iemand van de thuiszorg zei: dit hebben ze gewoon voor je over. Je mag er ook van genieten toch dat er mensen zijn die dit voor je willen doen. Toen dacht ik ja, ik zou het ook voor een ander willen doen.
Vrijdag kwam Marije om met mee te gaan naar de Vlinderhoeve (Landalpark), in Kring van Dorth! Alles stond bijna klaar, dus we konden om 12.30u gaan rijden. Ja, ik reed zelf💪. Heerlijk weer eens een lange rit op de snelweg. Onderweg 2x een stop. De eerste keer vanwegw blaaskramp, dan zit soms de slang afgekneld. Dat was ook het geval. Daarna weer doorgereden, maar ik voelde al snel dat de cath.zak vol liep. Dus bij het volgende tankstation gestopt. Ik had de urinaal in de auto liggen, dus broekspijp omhoog en lossen maar. Marije heeft de fles geleegd in het gras😛🤭, ach hondjes plassen daar ook, dus dan mag mijn plasje er ook wel bij. Na de plasstop weer verder. We kwamen rond 14.15 aan op het park. Volgens Marije konden we gewoon doorrijden ( het huis is van haar zus). Wat een mooie plek, en wat een mooi huis. Marije keek snel binnen en zei: kom maar het is schoon, ik ga uitladen. Eerst natuurlijk mij uitgeladen😏, ik was moe van het rijden. Onderweg wel de beademing gebruikt, maar toch....
Erika en Betsie waren inmiddels ook gearriveerd. Elkaar even flink geknuffeld, wat fijn om weer bij elkaar te zijn. Ik voelde wel gelijk een gat, er ontbrak iemand die er normaal ook bij was als we met elkaar weggingen😪. Marije hielp even met mijn bed opmaken. Gelukkig had ik een glijzeil en een bedhek meegenomen, anders had het niet gelukt om mezelf om te draaien ( het bleek toch nog een hele tour. Ik sliep 2u als een blok. Erika heeft Marije naar de trein gebracht in Deventer. Zo lief dat ze dit voor me wilde doen, Marije en Erika.
Vrijdagavond kreeg ik de schrik van mijn leven ( nou ja een beetje overdreven), ik wilde mijn beademingsapparaat opladen. En toen kwam ik er achter dat ik het snoer vergeten was. Help het hele weekend geen beademing, dat sou een benauwd weekend worden. Ik belde het Centrum voor thuisbeademing in het Erasmus. Zij belde voor mij Vivisol de leverancier van het apparaat om te vragen of ze me konden helpen. Maar nee, dat waren ze niet van plan, het was mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik moest maar gaan rijden om thuis de kabel op te halen. Ja,ja ik had net 2u gereden en dan nu nog een keer 2x2 u rijden dat ging me echt niet lukken. Er was niet over te praten, zij gingen me niet helpen. Dankjewel Vivisol voor deze service😒. Ik stuurde de beademingsverpleegkundige van het CTB een appje. Zij adviseerde me om overdag een paar keer de nachtbeademing te gebruiken. Dat was een goed idee, masker op en flink adem halen. Ondanks het ontbreken van het snoer,hadden we een heel fijn weekend met elkaar.
Zondagmiddag reden we ( Betsie en ik) terug naar huis. Betsie ging fijn een paar dagen met me mee. Heerlijk, zo kwam ik niet alleen thuis.
Maandag kwam de fysiotherapeut langs. Ik had weer zenuwpijn in mijn billen, dus ik was blij dat hij kwam bindweefselen. Dat doet heel zeer, maar het helpt altijd heel goed.
Ik was maandag zo moe toen ik wakker werd, dat al mijn spieren het niet meer leken te doen. Maandag weinig gedaan, ik moest zo bijkomen van het weekend. Dinsdag ging het iets beter. Gelukkig, want ik moest naar Romph (opticiën) om mijn ogen door te laten meten. Het klopte wel dat ik minder goed zag. Mijn ogen waren achteruit gegaan. Ja, wat doe ik nu met mijn montuur. Ik dacht dat ik mijn montuur nog maar 2 jaar had, maar dat was gelukkig 3 jaar. Dus ik mocbt ook een nieuw montuur uitzoeken, van mezelf😛.
Reacties
Een reactie posten