Woensdag 14 juni 2023

 Nog even over zaterdag 20 mei. De thuiszorg kwam rond 21u. Ik had toen al een half uur behoorlijk blaaskramp. Samen gekeken wat de oorzaak kon zijn. Wat gerommeld aan de catheter. Daarna ging het over. Zondag had ik er ook een paar keer last van. Maandagmorgen nadat de thuiszorg weg was kreeg ik weer erge blaaskramp. Wat ik ook deed, het hielp niets. Uiteindelijk 2 pcm genomen en na een half uurtje werd het minder. Het rommelde wel zo af en toe, maar dan zakte het weer af. 's Avonds om 20.30u kreeg ik weer heftige blaaskramp ( dat voelt alsof je heel erg moet plassen). Ik plaste ook langs de catheter en ook in de zak. Om 21.30u kwam de thuiszorg en zij zag dat het echt niet goed ging. Uiteindelijk maar de postoel naast mijn bed gezet zodat ik daar op kon gaan zitten als ik veel kramp had. Bianca vond het heel naar dat ze me alleen moest laten, maar ze kon moeilijk bij me blijven en mijn hand vasthouden. Ik zei: ik ben een grote meid, ik kan dit. Ik dacht, ik ga op mijn zij liggen dan zakt het wel af. Maar 10 min later zat ik al weer op de postoel. Terwijl ik daar zo zat dacht ik, ik moet grotere incomateriaal halen, straks is mijn bed kleddernat en dn moet ik alarmeren. Goed, ik op mijn antislip sokken naar de badkamer. Wat er gebeurde weet ik niet, maar ik ging liggen vallen. De douchestoel boven op mij, en met mijn hoofd onder de rollator. Gelukkig had ik wel mijn alarm meegenomen. Dus ik moest toch alarmeren. Het duurde ongeveer een half uur voor de verpleegkundige kwam. De vloer was koud, brrrr. Ik was blij toen ik een stem hoorde. Ze kunnen mij niet alleen omhoog krijgen, dus ging ze terug naar de auto om een raizer te halen. Dan kan ze mij van lig in zit houding krijgen en dan rechtop. Knap stukje werk. Op Youtube kun je bekijken hoe dit werkt. Ik had gelukkig nergens pijn. Een half uur later lag ik weer in bed. Balend dat ik weer gevallen was. Die nacht heb ik heel vaak  op de postoel gezeten. Niet verbazend dat ik wakker werd met een brak lijf. 

En een blauwe arm🙈! Het deed alleen pijn als ik op mijn zij lag. Verder voelde ik geen pijn.

Dinsdag is eigenlijk mijn douchedag, maar daar was ik te moe voor. Ik bem na de adl weer terug gegaan naar bed. Maar rust werd me niet gegund. De krampen werden al maar erger, het moeten plassen gevoel ging over in koliekachtige krampen. Rond 12u merkte ik dat de beste plek waar ik kon zijn op het toilet was. Tijdens een kramp verloor ik urine, daarna ging het ongeveer 4 min goed en dan kwam de volgende kramp. Ik had 's morgens een mail gestuurd naar de huisarts dat ik radeloos was van de pijn. Ze belde mij en zei: dit is van de PLS daar moet je voor bij dr. Bruinings zijn, ik kan je niet helpen😡! Ik belde huilend de ALS verpleegkundige. Zij zou dr.Bruinings dd revalidatiearts vragen wat te doen. Ze appte later, dat de rwv.arts de huisarts zou bellen, dat de huisarts de uroloog moest bellen. Nou daar begon het overleggen🙈.! Wachten, pijn, heel veel pijn, wachten.......

Om 13.45u kwam Marian van de thuiszorg om mij naar bed te helpen. Maar ik kon met geen mogelijkheid van het toilet af. Ik had zo'n pijn dat ze de spoedlijn van de huisarts gebeld heeft. De assistente zei: ze zijn in overleg. Een half uur later heeft Marian weer gebeld. Nog in overleg, ik weet niet wat ik moet doen reageerde de assistente. Nou misschien insturen of zoiets.....zei Marian, nee dat kon niet zomaar.

Om tegen 15.30 u belde Marian haar collega. Zij moest nog naar een cliënt, maar ze wilde mij niet alleen laten. De wijkverpleegkundige kwam, zij belde weer de spoedlijn. Ze? Waren nog steeds aan het overleggen. Om 16u heb ik Sophie gebeld om te vragen of zij kon komen. De thuiszorg had nog meer te doen dan bij mij zijn, hoe lief ook! Sophie liet allea vallen en kwam naar me toe.

Om 16.45 u ging Marian naar huis en schreef dit verslag;

Om 16.30 u belde de huisarts van uit huis, ze was vrij! Ze had een recept naar de apotheek gedaan van een middel tegen blaaskrampen. Het moest binnen een half uur helpen, anders moesten we 112 bellen. En ze vertelde ook nog dat ze de uroloog gevraagd had of ze mij mocht insturen. Maar de uroloog wilde mij niet zien😪. En dan zou ik wel 112 willen bellen, ik dacht het niet. Sophie ging snel naar de apotheek om de medicatie op te halen. In die tussentijd ging de wijkverpleegkundige even snel naar een andere cliënt. Toen we de bijsluiter lazen stond er dat het middel na enkele uren of soms enkele weken kon werken🙈, hoezo een half uur🤔. De pijn bleef doorgaan. Toen de wijkverpleegkundige terug kwam even met elkaar doorgesproken wat gaan we doen. Zij stelde voor om de HAP te bellen. Ik vond dat wel spannend, maar het kon ook niet zo doorgaan. Ik was al volledig uitgeput. Om een lang verhaal kort te maken, de HAParts zou komen. De wijkverpleegkundige ging naar huis. 

Ik was bang dat de HAParts zou zeggen: mevrouw u moet wel een beetje ontspannen. Maar dan was niet zo. Ik zat nog steeds op het toilet toen ze kwam. En ze zei gelijk: dit kan toch niet zo. O wat was ik blij. Niet overleggen, maar handelen. Met veel moeite hebben ze me van het toilet gehaald en op bed gelegd. De arts probeerde eerst blaas te spoelen maar dat lukte niet. Ik kreeg niet veel mee van dit alles, ik was zo moe. Toen hoorde ik: ik krijg er niets in, de catheter is verstopt. O echt, ik was toch niet gek, ik voelde een enorme oplucbting. Er werden catheters etc gepakt en binnen 15 minuten was alle leed geleden. Ik kreeg nog 2 oxazepammetjes om mijn lichaam weer wat te laten ontspannen, en de boel werd opgeruimd. Toen de arts en de verpleegkundige weggingen werd ik nog sterkte gewenst. Maar die had ik niet meer nodig want de erge krampen waren over. O ja de catheter zat nog maar een heel klein stukje in de plasbuis, die had ik er gewoon uitgeperst😱!

Sophie en ik keken elkaar aan, moest dit nu zo lang duren? 23 u blaaskramp kan ik je vertellen is echt heel erg.😪  Sophie is bij mij gebleven tot de andere morgen. Ik was er zo blij mee. Ze is me echt zo tot steun geweest. ❤️

De gevolgen waren groot. Ik heb de eerste drie dagen geslapen, ik kreeg zorg, af en toe wat eten en verder kon ik niets. Het heeft een week geduurd voor ik weer een beetje mens was. Ik hoop dit nooit meer mee te maken.