Maandag 13 november 2023

 Zondag 8 oktober was ik super zenuwachtig voor maandag de operatie.  Gelukkig kwamen er wat mensen langs, dus had ik afleiding.

Van zondag op maandagnacht heb ik om 3.00 nog een banaan gegeten 🍌.Want vanaf dat moment moest ik nuchter zijn. Ik sliep gelukkig goed want de zenuwen hadden de overhand.

Maandagmorgen was de thuiszorg hier al vroeg. Om 7.30u werd ik al geholpen. Ik was pas om 7u opgestaan want ik mocht toch niet eten. Om 8.45u was ik klaar. Sophie kwam net binnen en pakte alles voor me in en om 9.30 u gingen we rijden. Sophie reed, want ik durfde niet te rijden omdat ik niet gegeten had. We waren op tijd in het ziekenhuis. Opnieuw werd ik op de 12de verdieping opgenomen. Toen ik werd gehaald zei de verpleegkundige we moeten opschieten want ze belde om 9.30u al dat u kon komen😂. Toen was ik nog thuis. Er volgde een kort opnamegesprek en toen moest ik me omkleden en brachten ze me naar de voorbereiding. Ik had ineens geen tijd meer om me zenuwachtig te maken.

Op de voorbereiding wilde ze me gaan voorbereiden, maar daar was geen tijd voor. Ik moest gelijk naar de operatiekamer. Ik werd op de tafel getild, want ik kan niet meer overstappen😪. En toen gingen ze van alle kanten iets met me doen. Op een zeker moment kreeg ik het kapje op en de anesthesist spoot het slaapmiddel in toen de uroloog zich voorstelde en zei: ik ben dr. Alberts. Ik dacht het zal toch niet. Toen was ik weg!

En dit vind ik elke keer zo'n rare ervaring, dan word je ineens op de kamer wakker. Dan hebben ze al een route met je gereden en je hebt het niet gemerkt😅. Ik wil dan eigenlijk nog even dutten, maar dat lukte niet. De verpleegkundige gaat dan van alles aansluiten ( ik lag een nacht op de. PACUkamer. Een soort van IC ivm de beademing. Als je wilt weten hoe zo'n kamer er uit ziet kun je googlen. Inmiddels was Sophie ook gebeld en die kwam naar beneden. Ik vertelde haar van dr. Alberts, zou het een zoon van mijn vroegere huisarts zijn? Ik hoefde niet lang op het antwoord te wachten, want de arts kwam langs om te vragen hoe het met me ging. En hij vertelde dat hij dit keer een hechting had geplaatst. Fijn minder risico om er uit te gaan net als de vorige keer. Toen de prangende vraag: bent u een zoon van? En jahoor de oudste zoon. Zo leuk, hij zou zijn vader de groeten doen. 

Deze ingreep was veel beter gegaan dan de vorige keer. Ik heb geen blaaskrampen gehad, mijn urine was om 18.30u al schoon. Ik had zo met Sophie naar huis kunnen gaan, maar die vlieger ging niet op.

O ja ze kwamen nog wel van het Centrum voor thuisbeademing vertellen dat mijn bloedgas wat net geprikt was voor de ok, veel te hoog was. Hij moet rond de 5 zijn en hij was 8🙈! Ze hebben de druk van het aparaat verhoogd in de hoop dat het verder zou zakken. Wat nog wel leuk is om te vertellen is: er werkten 2 verpleegkundigen die ik de vorige ook gehad had. ' s Avonds hoorde ik ineens: Karin kom eens, die leuke patiënt is er weer, we gaan even bij haar kijken. En jahoor daar kwamen ze aan, echt zo grappig. We hebben een tijdje gepraat over de vorige opname dat er toen wel meer klachten waren dan nu. Eén van de 2 zei: ik kom je morgenochtend wassen. Daar was ik blij mee! Ik heb die nacht goed geslapen ( voor mij doen in een ziekenhuis).Chantal kwam me wassen en we hebben even gezellig gepraat. Trouwens voor ze aan het wassen toekwam werd ze nog opgehouden door mensen die iets bij mij moesten doen.

Ik mocht om 12u naar huis. Mijn schoonzusje was er al en later kwam mijn nichtje erbij om te helpen met de rolstoel. 💪

Het was heerlijk om thuis te zijn , lekker in mijn eigen bed. Ik vond het een paar dagen heel spannend. Zou de cath nu wel blijven zitten?

Het koste me een week om mijn energie weer op te bouwen. Maar dat was niet erg, mijn catheter bleef waar hij hoort😉.