Februari 2024

 Hier ben ik dan weer echt! Ik ga de komende maanden niet alles in detail beschrijven. Misschien ook wel, jullie gaan het zien.😊

Hoe het allemaal begon:

In de week van 5 t/m 9 februari kwamen er 25 mensen die allemaal iets met mij moesten of iets voor mij moesten doen. Ik was zo ontzettend moe dat mijn tranen heel erg hoog zaten. En donderdagavond zei ik tegen mezelf: dit moet je echt nooit meer doen. Zoveel afspraken in één week.

Vrijdagmorgen weed ik heel moe wakker. Mezelf opgekrikt om op te staan. De thuiszorg kwam om 8.14u en we kletsten wat. Toen we naar de badkamer wilde gaan ging haar telefoon. Het was een collega die iets moest vragen over een insulinepen. Terwijl ze uitlegde hoe die pen werkte deed ze dat voor in de lucht. Ik vond het een grappig gezicht en ik moest er om lachen. Door de PLS lach ik heel raar ( vind ik) en ik dacht ik loop vast naar de badkamer. Ik wilde opstaan, maar mijn stoel stond niet op de rem🙈, wat gebeurde was ik stond op wilde mijn leuningen grijpen maar de stoel reed onder me weg. 

Ik viel 100% op mijn heup en ik voelde hem breken. ( ik krijg het weer benauwd nu ik dit schrijf). Het deed zo ontzettend zeer, ik begon gelijk te gillen. De thuiszorg legde gelijk haar telefoon neer en ik riep: Anja je moet me van mijn heup halen. Nee dat mag niet zei ze. Het mag op mijn verantwoording. Ik houd het niet uit. Ze haalde snel een deken en wat kussentjes en legde die achter mijn voeten en onder mijn hoofd. En ik maar gillen. Anja kwam naast me zitten zodat mijn heup stabiel bleef. En toen heeft ze alles geregeld, de huisarts ( die belde de ambu), een collega van haar kwam om te helpen. Ik was zo blij dat zij bij mij waren. Beide zijn ze mijn EVVers en ze kennen me heel goed en ik hen ook. Er ging van alles door mijn hoofd, o, nu moet ik naar een verpleeghuis, o nu ben ik 3 maanden weg uit mijn huis. Ik riep mag ik toch wel bij jullie in zorg blijven? En maar gillen van de pijn, ik kon niet stoppen ook al wilde ik het heel graag. Ik had helemaal geen energie om dit soort dingen te doen.😪!

Op een zeker moment arriveerde de ambulance. Een verpleegkundige ( denk ik) zakte naast mij op haar knieën en vroeg wat er gebeurd was. Ik vertelde het haar en de thuiszorg vulde aan wat ik niet kon vertellen door de pijn. Nou we gaan u eerst iets geven tegen de pijn zei ze. Nou graag😫. Ik geef u Fentanil, dus zij spoot het in. Toen zei Anja: jij reageert toch niet op morfine? O ja, helemaal vergeten🙈! En er gebeurde ook niets, het deed niets tegen de pijn. Nou dan gaan we u iets anders geven (ketamine) zei ze. Geef u er maar aan over. Nou dat deed ik ( lekker spul hoor)🤭 Ik werd wakker ter hoogte van Capelle. Geen idee hoe ik mijn huis uit ben gegaan en daar was gekomen. Maar direct kwam de pijn weer terug. O zo erg, en die brancard was echt geen pretje kan ik je vertellen. Ik kreeg weer Ketamine! Maar in een lagere dosering. De pijn werd wat dragelijker maar ging niet weg. Op een zeker moment zei de verpleegkundige of arts ik weet niet wat het was: nou we zijn er bijna. Maar de chauffeur zei: helaas er is een omleiding😩. Nee hè? Niet nu! Maar uiteindelijk kwamen we aan bij het Erasmus Medisch Centrum. Ik moet altijd naar het Erasmus vanwege de beademing. Er werd gemeld dat ik er was. Ze plaatste me in een kamertje met de opmerking: ze komen straks bij u want ze zijn bezig met een reanimatie. Ik weet niet meer of ik iets kreeg tegen de pijn. Ik weet alleen dat ik zo'n pijn had en dacht: help me! Er moest een foto gemaakt worden, dat was echt vreselijk. Met dat gebroken deel op een ijzeren plaat. Ik heb vaak en ook hard gekermd. Ik kon niet stoppen. O ja, ik was gelukkig niet alleen. Rianne mijn nichtje was bij mij. Ik miste Nel al toen ik viel, en daarom was ik dankbaar dat Rianne bij me was, zo vertrouwd. 

Om 14.30 kwam er een arts ( ik denk een anesthesist) die met me naar de Pacuafdeling ging. Zij beloofde me dat ze me in slaap zou brengen en me een pijnblokkade zou geven. Er was een schat van een verpleegkundige op die kamer waar ik me gelijk veilig bij voelde. Ik werd in slaap gebracht en toen ik waķker werd hoopte ik geen pijn te voelen. Maar dat was niet het geval. Ze had bepaald niet de goede zenuw geraakt. Ik werd op de Pacu liefdevol geholpen en ik vroeg niets tevergeefs. Ik moest nuchter blijven want misschien.....nou dat was voor niets, want ik werd die dag niet geopereerd. Maar door de pijn had ik toch niet zo'n trek in eten. Op een zeker moment zie ik een groepje verpleegkundigen op mijn kamer staan. Er stond een verpleegkundige bij die ik de vorige 2 opnames ook had gehad. Ik zei; hee Chantal! Wat doe jij nou hier, zei ze. Ja mijn heup gebroken🥲. We hebben kort even gepraat en toen was haar dienst afgelopen. Misschien tot morgen zei ze. Vast wel zei ik, maar dat verliep anders jammer genoeg. Ergens in de middag, ik weet niet meer wanneer was Rianne naar huis gegaan. En 's avonds kwam Sophie de nog ontbrekende dingen brengen oa voor de beademing. Bezoek kostte me veel energie omdat ik zoveel pijn had. Ik heb die avond nog zoveel pijn gehad. Om 23.30u kwam een arts vertellen dat ze me opnieuw een pijnblokkade wilde geven. En zij prikte goed, ik voelde de pijn langzaam weg gaan. Ik was zo dankbaar. Eindelijk kon ik slapen. 

Helaas was het niet voor lange duur. Om 2u werd ik wakker gemaakt ( gelukkig had ik nog geen pijn). Mevrouw we gaan u naar een andere IC plek verhuizen😩. Voor mijn gevoel gingen we het halve ziekenhuis door. Het voelde koud aan. Gelukkig viel ik op mijn nieuwe plek weer snel in slaap. Een uur later, mevrouw we komen even uw waarden controleren😬. Ik wilde schreeuwen laat me slapen. Daarna werden het hazenslaapjes. Tegen de ochtend kwamen ze mijn medicijnen geven en vertellen dat ik om 9.00u geopereerd zou worden. De pijn kwam langzaam aan weer terug dus ik vond het best. Om 8.30u kwamen ze me ophalen. Weer al die gangen door naar de ok en weer had ik het koud. En op de ok was het helemaal koud. Maar daar werd ik lekker in de verwarmde dekens gewikkeld. Nu was het wachten op de chirurg. Er werd gemopperd om me heen. 9.00u is 9.00u, waar blijftie. Nou om 9.30u kwam de chirurg de ok binnen en hij kwam gelijk naar mij toe. Ik dacht kom maar op, snel beginnen. Maar niets van dat. Mevrouw ik heb de foto's bekeken en uw heup is echt lelijk gebroken. Ik wil heel graag dat er een ct-scan gemaakt wordt. Ik zei: nee toch? Help weer een transfer op een harde plank. Dat deed zo'n pijn. Maar het moest toch gebeuren. Ik werd  weer terug gebracht naar mijn kamer tot er tijd was voor de ct-scan. Ik was hevig teleurgesteld en ik was bang voor de pijn die ging komen. Maar al snel werd ik opgehaald voor de scan. De transfer van mijn bed naar de scan was vreselijk. Ik heb alles bij elkaar gegild en het erge was dat ik natuurlijk ook weer terug moest naar mijn bed. Ik kon ook geen pijnstilling meer krijgen want ik had al zoveel pijnstilling gekregen. Ik was dankbaar dat ik terug was in mijn bed. Ik hoorde de dame van de ctscan de broeder bedanken dat hij haar geholpen had, want ze vond het zo vreselijk voor mij. Nou ik vond het ook vreselijk voor mezelf!😫

Opnieuw werd ik terug gebracht naar mijn kamer en nu maar hopen dat er snel plaats was op de ok. Een uurtje later werd ik opgehaald. Op de ok stonden ze me al op te wachten. De chirurg vroeg aan me: liep u nog voor de val? Jazeker! En dat wilt u weer kunnen? Ja heel graag! Toen zei hij: ik ga m'n best doen, maar er zit ook een scheur in de kop van uw heup. Als ik de schroeven aan moet draaien en uw heup zegt, pang. Dan moet u een grotere operatie ondergaan. Ik zei: wilt u aub uw best doen? Dat ga ik doen zei hij. Ik vroeg toen bang voor nog meer pijn. Moet ik weer over getild worden? Neehoor, ze brengen u eerst onder narcose en dan tillen we u over.  O, wat was ik blij. Voor mijn gevoel was ik gelijk in slaap.

Ik werd wakker op mijn kamer, o nee weer een andere IC plek. Ik werd overal op aan gesloten veel piepjes vooral. En ik had weer veel pijn dus maar gelijk weer een shotje. Van die  zaterdag weet ik niet heel veel. Maar wel dat ik een bitch van een verpleegkundige had. Ik had pijn en wilde wat anders liggen. Ze trok zonder wat te zeggen het kussentje wat onder mijn been lag weg. Au, au, au riep ik. O sorry reageerde ze. Ja,ja sorry😡! Maar het naarste was dat ze me geen bel gegeven ĥad. Op een zeker moment had ik zo'n pijn maar ik kon haar niet benaderen. Ik roepen, geen reactie. Ik voelde me hopeloos alleen. Het was allemaal al heel naar, maar dit kon ik er niet bij hebben. In de loop van de dag hoorde ik dat ik overgeplaatst zou worden naar het Maasstadziekenhuis. Jahoor doe maar. Ze hadden mijn bed nodig. Jahoor, weer een transfer, weer pijn. Hoe later het werd hoe meer hoop ik kreeg dat het niet meer kon gebeuren. Rianne en Nienke kwamen op bezoek. En ook zij wachtten tot er iets bekend werd. Maar op een zeker moment moesten zij naar huis. En ik zei: ach het komt wel goed. Eindelijk om 23u kwamen de ambulanceverpleegkundigen mijn kamer in. Ik gaf aan dat ik enorm tegen de transfer op zag. Er werd een arts geraadpleegd of het mogelijk was om me nog een pijnblokkade te geven voordat de transfer plaats vond. Dr anesthesist was op de ok. Dus dat werd wachten. Maar toen die beste man of vrouw erom 24u nog niet was moest het toch gaan gebeuren het overtillen. Ze spoten nog een extra dosering pijnstilling in en toen moest het gaan gebeuren. Het overtillen deed zo'n pijn, ik maakte weer een hoop herrie, maar ik kon er niets aan doen🫣. En ik dacht gelijk straks moet het nog een keer. De rit was echt een crime. Het deed zo'n zeer! 

Ik was blij toen we bij het Maasstadziekenhuis aangekomen waren. Ik dacht kom op nog één keer, tanden op elkaar. Maar ik kon het gewoon niet tegen houden🙈, ik moest kreunen. Is was zo blij dat ik in bed lag en een aardige broeder zei; lieverd ik help je de nacht door. Eerst moest ik getest worden op MRSA de ziekenhuis bacterie die niemand wil! Ik werd weer aan allerlei toeters en bellen aangesloten. Vier man/vrouw waren aan mijn lijf aan het werk. Ik dacht laat maar het komt vast goed. Ik werd regelmatig wakker van de hevige pijn. Dan kreeg ik weer een shotje en viel ik weer even in slaap. Rond 3.00u hoorde ik de broeder tegen een collega zeggen:  mevrouw wordt om 9.00u opgehaald om weer terug te gaan naar het EMC. Ik dacht: no way, ik ga niet weer terug ik ben geen wentelteef. 

Dus de volgende keer dat de broeder kwam zei ik: ik hoorde jou zeggen dat ik straks weer terug ga naar het EMC, maar dat gaat niet gebeuren. Waarom niet reageerde hij? Ik ga niet weer die ambulance in, weer zoveel pijn dat ksn ik echt niet. Dan moeten we het er straks met de arts over hebben. Prima dacht ik, maar het gaat echt niet gebeuren ik heb zoal genoeg pijn, niet weer een transfer🙈.

Dus toen de arts kwam vertelde ik waarom ik het niet wilde. Ik kon het niet meer aan. Hij zou met het EMC gaan bellen of het mocht. We kregen groen licht en ik was blij. Nu ging ik om 9.00u naar de afdeling Trauma orthopedie. Ik kreeg gelukkig een kamer alleen. Ik wilde eigenlijk alleen maar slapen, ik was zo moe. Maar van slapen kwam niet veel. Alleen zondagmiddag deed ik mijn ogen open en toen zaten Jasper en Martine aan mijn bed. Ik zei: o, jullie zijn er al. Al? Zeiden ze, we zijn er al een uur. We hebben ban alles gedaan om je wakker te krijgen. We hebben geknuffeld, muziek gedraaid, maar je werd niet wakker🙈. Het kostte me nog veel energie, praten enzo. Dus ze gingen al weer snel weg. Ik vond het niet zo gek na 2 nachten wakker te zijn geweest. Ik had nog veel pijn, de arts schreef een pijnpomp voor. U hoeft niet bang te zijn dat u teveel neemt, er zit een begrenzer op. Elke 5 minuten kon ik drukken. Nou ik heb vaak op dat knopje gedrukt. Zoveel dat ik me op den duur een zombie voelde. Toch kwam de pijn er doorheen, de pijn was zo erg.

Ŵordt vervolgd!