Vervolg februari/ maart 2024

 Er werd elke morgen bloed geprikt. Ik wist niet waarvoor en ik vroeg het ook niet😉. Later zou blijken dat het Co2 in mijn bloed veel te hoog was. Maandagmorgen kwam mijn beademingsverpleegkundige mijn kamer binnen met een verhithoofd en zei: o gelukkig is het nog goed met je. Ik zei: hoezo? Je bloedgas is 10 en moet 5 zijn. Ik was bang dat het crashteam aan je bed zou staan want je kunt in coma raken en ik was bang dat dit al gebeurd zou zijn als ik bij je kwam.🤦‍♂️ De verpleging en ik kregen te horen dat ik minimaal 22u per dag moest beademen. Help 22u met een masker op. Gelukkig had ze een 2de apparaat bij zich en een masker wat ik op mijn neus kon plaatsen. Zo kon ik ook iets doen onderwijl, een spelletje of appen. Trouwens dat lukte me op maandag nog helemaal niet. Ik was nog te ziek. Wat ik pittig vond dat ik een gesprek aanhoorde van de beademingsverpleegkundige en de arts. Ik ben nooit bezig wat mijn ziekte inhoudt. Maar nu hoorde ik dingen waar ik van schrok. En gek, maar ik heb het weer geskipt, want ik weet het niet meer. Maar ik schrok erg, ik ben zieker dan ik besef. 

Het heeft niet zoveel zin om daar bij stil te blijven staan. Want het komt of ik er mee bezig ben of niet. Ik kan er zelf niets aan veranderen, was het maar waar. 

Er stonden elke dag wel 7 artsen aan mijn bed en tussendoor kwam er af en toe even een nurse practioner binnen lopen om te vragen hoe ik me voelde. De zorg was goed.

Omdat ik zo duf was van het pijnpompje stelde een verpleegkundig specialist voor om over te gaan op 4x daags een injectie Dipidolor te geven. Om de 6 u kreeg ik een spuit, maar soms haalde ik die 6u niet en kreeg ik er wat tussendoor. Maar dinsdagavond had ik zoveel pijn dat ik echt weer moest kreunen van de pijn. Mijn been schoot dan in spasme en dat triggerde mijn bovenbeen spier. Het was bijna niet vol te houden. Die avond had er een verpleegkundige dienst die zei: je moet eigenlijk een zandzak op je bovenbeen leggen. Ze ging op zoek en kwam met 2 zandzakken terug. Eén legde ze op mijn bovenbeen en één onder mijn knie. O, en dat was fijn het haalde gelijk heel veel pijn weg. Ik snapte niet dat ik zoveel spasmen had. Wat bleek op de IC hadden ze de medicijnen tegen de spasmen gestopt. Dat wist ik niet. Tot een verpleegkundige zei: je moet eigenlijk iets tegen de spasmen krijgen. Ik zei: maar dat heb ik. Zij had net medicijnen gegeven en zei: nou er ziet niets bij jou medicijnen tegen spasmen.😡 Gelukkig regelde zei dat ik die medicijnen weer kreeg. 

En ik voelde dat ik opgezwollen was van het vocht. Ik heb normaal 2x per dag plasmedicatie. Toen bleek dat ze die medicijnen ook hadden gestopt😡. Telkens als de artsen kwamen, vroeg ik of ze me weer wilden laten starten met plasmedicatie. En na 3 dagen werd het weer voorgeschreven. Daarna ging ik me weer beter voelen . Het wassen en aankleden koste me veel energie en pijn. Mijn been ging dan in spasmen en dat deed zo'n zeer. Wat ze ook deden om het te verlichten het was echt bijna niet te te houden. Ik dacht dat het wel minder zou worden, maar niets van dit. 

De zorg in het Maasstad ziekenhuis was goed tot ik bijna naar huis ging. Er kwam nog maar 1 arts ipv 7. De verpleging liep ook niet meer zo hard dus ik was blij dat ik 26 maart mocht verhuizen naar de Ronssehof in Gouda voor revalidatie. 

Ergens op de tweede etage had ik een gedeelde kamer met een andere dame gescheiden door een deur. Ik vond dat ik het beste gedeelte van de kamer. Haar bezoek kwam door mijn kamer, maar ik moest door haar kamer naar de wc.  Als ik mijn klysma had gehad zat zij te eten,  dat vond ik zo gênant. 

Ik lag op een leerafdeling.  Nou daar was ik een goed object voor.  Spuiten,  catheterverzorging , klysma en wat er nog meer gedaan moest worden. 

De dag na mijn aankomst verliep niet zoals ik hoopte.  Ze gingen me met z'n 2en helpen,  de ene aan de bovenkant en de andere aan de onderkant. Dat werkt niet bij iemand met een spierziekte. Ik krijg dan spasmen en dat is heel vervelend. Ik durfde niets te zeggen dus liet ik het zo. Na het toiletbezoek hoopte ik even bij te komen,  maar nee ik moest gewogen worden. Een heel gedoe ik moest op het weegplateau rijden dat was een makkie. En later zou de broeder de rolstoel wegen.  Ik bleek 14 kilo te zijn afgevallen 🧑‍🦼‍➡️🤔. Door de pijn en het weinige eten wat ik kon. 

Maar voor ik dat wist werd ik in bed geholpen door 2 verpleegkundigen en dat ging niet goed. Ze begonnen te plukken en trekken en ik moest zelf meehelpen. Ik probeerde te zeggen dat ik dat niet kan. Nou een beetje doorzetten hoor, uw handen zijn goed, hier en trekken. Ik kan dat al lang niet meer goed,  ik zei ik kan het niet.  Ze gooide me in bed. 😡 Ik moest heel erg huilen. In die tussen tijd kwamen mijn schoonzus en zwager binnen en die vroegen wat er was.  Ze heeft pijn, nou dus niet. Ja, pijn in mijn hart. Ze hadden me zo gekwetst. Er zou ook iemand komen van Basalt om te vertellen hoe ze met iemand met een spierziekte moeten omgaan. Ik had haar dat gevraagd, blijkbaar een voorspellende gedachte. Toen zij binnen kwam begon ik weer te huilen. 😭

Marga heeft verteld hoe ze het het beste konden doen. Ook de beademingsverpleegkundige kwam lesgeven over het beademen.  Dat was weer een leerpunt voor de leerlingen. Ik kreeg een paper boven mijn bed als ik suf aangetroffen werd moesten ze de beademing opzetten en aansluiten. 🫁

Tussen dit alles door werd ik verwend met een Brokkinggebakje die zijn zo lekker. Ze zijn alleen in Dordrecht te koop. Gelukkig wonen mijn schoonzus en zwager daar 😉. 

Wordt vervolgd 😗

Gods zegen voor jullie die dit lezen 🙏